11 – 26 Νοεμβρίου 2022
Ρώ art space (Ρωμανού 5) & η μικρή Φρίντα ΚοινΣΕπ (Αχειροποιήτου 4) – Θεσσαλονίκη
Η Όλγα Μητσέλη προσεγγίζει την ζωγραφική με την καθαρότητα και την ειλικρίνεια ενός πρωτόπλαστου. Οι έντεχνα απλοϊκές συνθέσεις της διευρύνουν με συστολή, ευγένεια και καλοσύνη ουράνιους και επίγειους παραδείσους, καθώς το φυσικό και το μεταφυσικό συμπλέκονται αρμονικά αναγκάζοντας το θεατή να μετεωρίζεται διαρκώς ανάμεσα στο δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης.
Ζωγραφισμένα με απλά η ακόμη και ευτελή υλικά τα έργα της Όλγας προσκαλούν τον θεατή στη μέθεξη ενός κόσμου γεμάτου αρμονία. Το σχέδιο ρέει ομαλά προσφέροντας δυναμισμό και ζωντάνια στην εικόνα, η χαρακτηριστική λεπτή πινελιά περιγράφει ένα δυναμισμό και ζωντάνια στην εικόνα, η χαρακτηριστική λεπτή πινελιά περιγράφει ένα στερέωμα υπομονής και επιμονής, η ήσυχη, μελωδική χρωματική γκάμα απηχεί ήχους ιπρεσιονιστικούς και ένα σχεδόν μεταφυσικό λυρισμό κατεβασμένο από παλιό εικονοστάσι.
Η καλλιτέχνης, έχοντας διανύσει σιωπηλά και αθόρυβα τον δύσκολο δρόμο μιας πολυετούς έρευνας και αναζήτησης μοιάζει να έχει πλέον κατασταλάξει στην οριστική δημιουργική της ταυτότητα. Η ζωγραφικής της απλή, καθαρή, αναγνωρίσιμη αφήνει το φωτεινό της στίγμα στο εικαστικό στερέωμα.
Στα έργα της, άγγελοι γεμάτοι σιωπή και μυστήριο πλημμυρίζουν με φως τοπία και χώρους μυσταγωγικούς. Μορφές αιθέριες και ανάλαφρες, όντα υπερβατικά και συνάμα παρουσίες οικείες και γνώριμες που θυμίζουν πρόσωπα καθημερινά, αγαπημένους ανθρώπους που ανεπιφύλακτα στέκονται δίπλα μας, μας συμπαραστέκονται, μας αγαπούν, μας βοηθούν και ταυτόχρονα με ταπεινούς συντρόφους και συνοδοιπόρους της θηντής μας ζωής. Μετωπικά στραμμένοι προς τον θεατή, στέκουν στοχαστικοί και γεμάτοι περίσκεψη, άλλοτε παρακολουθούν σιωπηλά ευλογώντας με την μουσική και τη σαγήνη τους τον ανθρώπινο κόσμο και άλλοτε κοιτούν κατάματα τον παρατηρητή προσκαλώντας τον σε ταξίδια πνευματικά και εμπειρίες πρωτόγνωρες. Με λαμπρές, ανοιχτές φτερούγες, ιριδίζοντα ιμάτια και πρόσωπα,σε γήινους, σκούρους τόνους, που παραδόξως φεγγοβολούν γεμάτα μυστήριο, μας συνεπαίρνουν με την παραδεισένια ευγένειά τους απηχώντας συχνά μια αδιόρατη μελαγχολία.
Πλάι στους αγγέλους ερημικά νησιά και σιλουέτες μοναχικών βράχων παραπέμπτουν στην αμένη Εδέμ που η δημιουργός αναζητά στ αευδαιμονικά όνειρά της συμπληρώνοντας με την ομορφιά και τα χρώματά τους το μεγαλείο μας εξωπραγματικής υπερκόσμιας πραγματικότητας που υπενθυμίζει την ομορφιά της φυσικής αρμονίας και το ατέρμονο των μοτίβων της ζωής. Τοπία ουτοπικά και παράξενα στέκουν ανάμεσα στο σταθερό γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας αλλάζοντας διαρκώς σχήμα και χρώμα και εντυπωσιάζουν με τη λυρική χροιά αλλά και τον δυναμισμός τους που επιβεβαιώνει τη διαύγεια και την φρεσκάδα της εμπειρικής αντίληψης.
Τέλος, αφηγήσεις που παραπέμπουν στο λίκνο της ανθρώπινης μυθιστορίας, σε εποχές παλιές και ξεχασμένες – τότε που στους κήπους έκσαγαν τα ρόδια και οι καρδιές έμοιαζαν με ώριμα φρούτα στο πανέρι και μοσχοβολιστό καρβέλι ψωμία – μας προσκαλούν σε έναν κόσμο ταπεινότητας, ευγένειας, πραότητας και θαλπωρής υπενθυμίζοντάς μας πως, όσο και αν αλλάξουν οι καιροί, όσο και αν δυσκολέψουν οι κοινωνικές συνθήκες και οι ανθρώπινες σχέσεις, στον κήπο της τέχνης πάντα θα ανθίζει η άνοιξη.
Ελένη Κάρτσακα
Εικαστικός – Ιστορικός Τέχνης
PhD Σημειωτικής.
